Μετά από την πλέον αποτυχημένη σεζόν της σύγχρονης ιστορίας της, η Τσέλσι αλλάζει γραμμή πλεύσης με την πρόσληψη του πρώην τεχνικού της εθνικής Ιταλίας στο τιμόνι της. Δε χρειάζονται συστάσεις φυσικά για τον Αντόνιο Κόντε, το μόνο που μένει είναι να απαντηθεί το ερώτημα αν το παραδοσιακό ιταλικό ποδοσφαιρικό μοντέλο που πρεσβεύει μπορεί να εφαρμοστεί με αποτέλεσμα στην Πρέμιερ Λιγκ και να οδηγήσει τους "μπλε" σε επιτυχίες.
Ένας προπονητής πιστός στο 3-5-2 και το αμυντικό στυλ με γρήγορες ανεπιθέσεις, έρχεται σ'ένα πρωτάθλημα που κανείς από τους αντιπάλους του δεν αγωνίζεται με αυτό το σύστημα. Ο τρόπος παιχνιδιού αυτός, όμως, έχει αποδειχθεί τόσο από το Ζοσέ Μουρίνιο, όσο μάλλον και από τον Κλαούντιο Ρανιέρι πέρυσι, ότι είναι το κλειδί της επιτυχίας σε ένα πρωτάθλημα που κατά κανόνα δίνεται περισσότερη έμφαση από τις ομάδες στο δημιουργικό κομμάτι. Το κρίσιμο σημείο είναι αν η Τσέλσι διαθέτει τους κατάλληλους παίκτες για να αγωνιστεί με το συγκεκριμένο σύστημα και στυλ παιχνιδιού.
Αρχικά, να τονίσουμε πως το 3-5-2 απαιτεί τρία σταθερά σέντερ μπακ (άρα χρειάζονται τουλάχιστον 5 για βάθος στο ρόστερ), εκ των οποίων τα 2 καλό είναι να είναι και γρήγορα, έχοντας για βάθος έναν πιο έμπειρο σε ρόλο λίμπερο. Μια τέτοια τριπλέτα θα μπορούσαν πολύ αποτελεσματικά να ενσαρκώσουν οι Τέρι, Κέιχιλ και Ιβάνοβιτς, με το Ζούμα να παίρνει κι αυτός παιχνίδια εφόσον επιστρέψει από τον τραυματισμό του. Όλοι οι σέντερ μπακ των μπλε διαθέτουν και την εμπειρία και τα αθλητικά προσόντα να παίξουν το συγκεκριμένο σύστημα και μάλιστα να εναλλάσσονται και οι μεταξύ τους ρόλοι.
Πάμε τώρα στα άκρα, στα οποία αρχίζουν τα προβλήματα για την ομάδα του Λονδίνου. Στην ομάδα επιστρέφει ο Κουαδράδο, μετά από γεμάτη χρονιά στη Γιουβέντους. Ένας παίκτης που είναι ο ορισμός του φουλ-μπακ αλλά όπως έχει δείξει δεν αποτελεί μια πάντα αξιόπιστη λύση από την άποψη της σταθερότητας στην απόδοσή του. Από την άλλη πλευρά θα μπορούσε να αγωνιστεί ο Θέσαρ Ασπιλικουέτα, ο οποίος όμως αποτελεί ένα καθαρόαιμο μπακ. Φυσικά το ενδεχόμενο για Αζάρ φουλ μπακ απορρίπτεται ως κάτι αδιανόητα αφού ένας παίκτης τέτοιας κλάσεις οφείλει να έχει έναν καθαρά δημιουργικό ρόλο και να μην αναλώνεται στα ατελείωτα ανεβοκατεβάσματα που απαιτεί η θέση.
Συνεπώς καταλλήγουμε αυτόματα στη χρήση ενός 4-3-3 εκτός απροόπτου, όπως έδειξαν και τα πρώτα φιλικά της ομάδας. Κομβικό σημείο για το στυλ παιχνιδού του Κόντε είναι τα ατελείωτα τρεξίματα από την τριπλέτα του κεντρικού άξονα. Η απόκτηση του Νγκολό Καντέ, άλλωστε, μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι. Μένει να δούμε τις επιλογές του Ιταλού όσον αφορά τα πρόσωπα που θα την πλαισιώσουν με τους Γουίλιαν, Φάμπρεγκας, Καντέ, Όσκαρ, Μάτιτς, Όμπι Μίκελ και Λόφτους Τσικ να διεδικούν ο καθένας από μία θέση. Υπερπλήρες και το κέντρο, λοιπόν, για όλες τις εγχώριες διοργανώσεις. Στα εξτρέμ η ομάδα διαθέτει τους Αζάρ, Κουαδράδο, Πέδρο και τους παροπλισμένους Μόζες και Μάρκο Μαρίν. Εδώ ίσως οι μπλε προβούν στην προσθήκη ενός παίκτη πρώτης γραμμής αν θέλουν να γίνουν ακόμη πιο ανταγωνιστικοί.
Στην κορυφή τα πρώτα δείγματα γραφής υποδεικνύουν ως εκλεκτό του Κόντε τον Βέλγο νεοαποκτηθέντα Μπατσουαγί που έκανε εξαιρετική περσινή σεζόν στο πρωτάθλημα με τη Μαρσέιγ πευχαίνοντας πάνω από 20 γκολ. Διαθέτει ταχύτητα, καλό έλεγχο της μπάλας και τελείωμα των φάσεων, χαρακτηριστικά που είναι η συνταγή της επιτυχίας για μια ομάδα που παίζει με γρήγορες αντεπιθέσεις. Ερωτηματικό αποτελεί το μέλλον του Ντιέγκο Κόστα στην ομάδα με τον Κόντε να δηλώνει και ο ίδιος άγνοια σχετικά με το ποιο θα έιναι το μέλλον του σην ομάδα. Στη μάχη για το πρωτάθλημα πάντως, η απώλεια ενός τέτοιου δεινού σκόρερ και, κυριώς, ενός παίκτη-νικητή όπως ο Κόστα θα ήταν κατασροφική απώλεια.
Περιμένουμε λοιπόν να δούμε αν θα υπάρξει η μεγάλη επιστροφή της Τσέλσι ή αν η φετινή σεζόν θα είναι μια χρονιά προσαρμογής σε αυτό που θέλει να χτίσει ο Κόντε στο Λονδίνο.
